Προβληματισμοί

Τελικά το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να μάθει ο καθένας μας πρώτο στη ζωή του είναι να αποδεχτεί το θάνατο.
Μα ποιες είναι οι απαντήσεις που θα του δοθούν και από ποιον;
Είναι μήπως θέμα καθαρά του χαρακτήρα που κουβαλά ο καθένας μας κι αν ναι τότε οι απαντήσεις θα δοθούν σε πολύ νεαρή ηλικία κι αυτοί που θα τις δώσουν θα πρέπει να είναι φυσικά οι γονείς του.
Με ποιο τρόπο όμως θα μπορούσες νεαρός να μάθεις να αποδέχεσαι το θάνατο με τέτοια φυσικότητα όπως αποδέχεσαι τη γέννηση;
Τι τρόπο θα μπορούσαν να σκαρφιστούν οι γονείς για να μάθουν τα παιδιά τους να μη τρομάζουν μπροστά σ’ αυτό το απολύτως φυσικό φαινόμενο;
Μήπως αδιαφορώντας πλήρως γι αυτό;
Μήπως μελετώντας αυστηρά οι γονείς και τα συμπεράσματα με όμορφο τρόπο να τα μεταδίδουν στους απογόνους;
Τι θα μπορούσε να απαλύνει τον πόνο που νιώθει ο καθένας για κάποιο αγαπημένο πρόσωπο που ΄΄φεύγει΄΄;
Τι θα μπορούσε να απαλύνει το δικό μας φευγιό όταν έρθει η ώρα για αναχώρηση;
Μακάρι να μπορούσα να μιλήσω γι αυτά.
Είναι πέρα από τις γνώσεις μου και πιστεύω και κάθε ανθρώπου όσο μεγάλος φιλόσοφος κι αν είναι.
Η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου στοιχίζει πολύ, πάρα πολύ και μάλιστα μερικές φορές σε τέτοιο βαθμό που αρχίζεις θολώνεις και σκέφτεσαι πράγματα που δε θα ‘πρεπε να σκεφτείς γιατί μπορεί κάποιοι σοφοί να αδυνατούν να δώσουν τέτοιες απαντήσεις περί θανάτου αλλά δίνουν πολύ όμορφες απαντήσεις περί ζωής και συ είσαι μέρος της.
Μια απ’ αυτές που στο παρελθόν διάβασα έλεγε πως θα ήταν αχάριστος ο άνθρωπος ο οποίος δεν θα εκτιμούσε όλες τις στιγμές που του προσφέρονται για να ζήσει.
Θα πρέπει να εκτιμά κάθε λεπτό που περνάει στη ζωή του και να μην κάνει το κάθε λεπτό προσωπικό του μαρτύριο δίνοντας σημασία για κάτι που έχει πλήρη άγνοια και πλήρη άγνοια για τον θάνατο έχουμε όλοι μας.