Απόσπασμα απο το βιβλίο Ανώδυνη Αλήθεια

Ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο που προσπαθώ να γράψω εδώ και χρόνια. Ο Φαρ-Κα είναι φυσικά ο πρωταγωνιστής κι αυτός βιώνει τα παρακάτω στην αρχή του οδοιπορικού του.



Συχνά ονειρεύομαι παραδεισένια τοπία.
Το πράσινο κυριαρχεί στην οπτασία μου. Αφουγκράζομαι και ανασαίνω ανάλαφρα.
Γαληνεύω καθώς η ψυχή μου αγαλλιάζει βλέποντας αυτά που ονειρεύομαι.
Αυτά με κάνουν αληθινά ευτυχισμένο.
Ο άνεμος χαϊδεύει το εγώ μου και γω τον αγκαλιάζω, τον κάνω δικό μου.

Σαν φύτρα μέσα στη μήτρα της φύσης αγάπησα τη ζεστασιά της μητέρας γης.
Η φύση είναι η μητέρα μου κι ο άνεμος έγινε αδελφός μου.
Πατέρας μου ο ήλιος.
Μόνον έτσι εξηγούνται όλα.

Τα χρώματα διαδέχονται το ένα το άλλο από τη γέννησή μου.
Αγάπησέ με μητέρα γη, δώσμου αυτό που κανένας δεν τολμά στα αλήθεια να ζητήσει.
Αγάπησέ με πατέρα ήλιε. Πάρε με στην αγκαλιά σου κι άσε τη ζέστη που κουβαλάς να με διαπεράσει από πάνω ως κάτω.
Δώσε μου να πιω τις καθάριες σου αχτίδες απ’ το αγνότερο ποτήρι που υπάρχει.
Μου ανήκει.

Αγάπησέ με ξανά και ξανά.
Αγάπησέ με έτσι όπως κανείς ποτέ δεν μπόρεσε να αγαπήσει.
Ανοίγομαι για σένα και απορροφώ όλη την ενέργεια που μπορεί τούτο το κορμί και τούτη η ανάσα να πάρει.
Η αγκαλιά μου τεράστια δικαιώνει όσους με πιστέψανε.
Αφήνομαι σ’ όλα τα αδέρφια μου και γαληνεύω.

Γίνομαι ένα με το ποτάμι, γλιστρώ σαν ψάρι και χαϊδεύω κάθε μόριο νερού που μ’ αγγίζει..
Η αγάπη μου δεν έχει όρια.
Γίνομαι άνεμος και φυσάω απαλά στα ράμφη των πουλιών που πετάνε μέσα μου.
Τρέφονται από μένα και γω αφήνομαι.
Γίνομαι βουνό ιερό εκεί όπου μόνο μυημένοι θα ‘ρθούν.
Τους δίνω τα οράματά τους, μου δίνουν αυτό που μου ανήκει.
Είμαι δικός τους και γαληνεύω ξανά.

Το πράσινο κυριαρχεί στη καρδιά μου.
Λόφοι υψώνονται εμπρός μου έτοιμοι να μ’ αγαπήσουνε.
Προσφέρομαι με όλο μου το είναι.
Τα αδέρφια μου χαμογελάνε. ΄΄Δημιούργησες΄΄ μου φωνάζουν.
Το γέλιο μου καθάριο σαν τα νερά του ρυακιού που διασχίζουν το κορμί μου.
Το δέρμα μου σαν το φλοιό της γης, άτρωτο, αθάνατο κάνει το παν για ν’ αγαπηθεί.

Έτσι ένοιωθα και ο χρόνος δεν πέρναγε από πάνω μου.
Με ξέχασε καθώς δεν του έδινα την πρέπουσα σημασία που του δίνουν οι άνθρωποι, γιατί εγώ ξέφυγα από την μιζέρια τους και του χρόνου την μιζέρια μαζί.

Έντονα συναισθήματα με κυριεύανε και σκληραίνανε τον εσωτερικό μου κόσμο. Ένοιωθα πλασμένος για την φύση και την ευχαριστούσα κάθε μέρα σχεδόν γι αυτό.
Άρχισα να βλέπω τελείως διαφορετικά τον ρόλο μου και σιγά σιγά να τον αποδέχομαι.

Γεννήθηκα γι αυτόν και θα αιωρηθώ στην αιωνιότητα, μετατρέποντας το σώμα μου σε λυχνάρι, όπου θα λάμπει σε κάθε φτερούγισμα, δίνοντας την λάμψη μου για όποιον την ζητήσει.